"Pepperspray, waterkanon, wapenstok... is het zo dat het Brusselse gemeentebestuur vreedzame klimaatactivisten behandelt?"

"Pepperspray. Waterkanon. Waterstok. Geschreeuw. De laarzen van de politie..." Matilde De Cooman is militante van Comac, de studentenbeweging van de PVDA, in Gent. Zaterdag 12 oktober nam ze deel aan de vreedzame klimaatactie van Extinction Rebellion in Brussel. Die werd door de politie gewelddadig onderdrukt. Lees haar getuigenis.

"Ik kan nog niet volledig vatten wat ik heb meegemaakt vandaag. Het ene moment zat ik met mijn vrienden op een plein om aandacht te vragen voor de klimaatsverandering, om ons ongenoegen te uiten en een sociaal rechtvaardige klimaattransitie te eisen. Het was een vreedzame actie.

Het volgende moment waren we omsingeld door politie. Geen waarschuwing. Ik had nog net de tijd om mijn rugzak om te gespen voor ze met hun matrakken op ons insloegen en ons met bruut geweld in een hoek dreven. Peperspray. Waterkanon. Matrakken. Getier. Politiebotinnen.

Vervolgens werden we gearresteerd. Handen op de rug en bandjes te strak. 3 uur op de koude grond. Een man wordt knock-out out geslagen door de politie. De hele groep vraagt om een ambulance te bellen. Niet nodig. Wel 20 agenten zien hoe de man niet meer beweegt en verzetten geen stap. Meer dan 20 minuten hebben we nog op een ambulance gewacht.

Honderd keer op een agent moeten roepen voor de ene persoon met een schaar te strakke bandjes komen losmaken. Honderd keer smeken omdat je geen blauwe polsen wil. Pers werd weggestuurd. Geen getuigen van dit schouwspel.

Dan op de bus naar het kantoor. Verboden om iemand te laten weten dat je oké bent. Opnieuw in dezelfde houding gaat zitten op de vuile gronde. Alles doet pijn, de meeste mensen moeten naar toilet.

Een meisje valt bijna flauw van de warmte. Een agent draait haar op de grond, maar haar handen losmaken doen ze pas wanneer ze naar adem begint te happen. Ik zie verschillende agenten lachen. “Het is ook maar onze job.”

Na de administratie eindelijk gepasseerd te zijn worden we in kleine busjes weggebracht. Zo ver mogelijk uit elkaar. Een jongen in mijn bus is getraumatiseerd. Hij begint te schudden telkens de politie dichtbij komt. Onze chauffeur rijdt als de duivel. We vallen om wanneer hij een bocht maakt. Ik word bang dat we iemand zullen overrijden. Wanneer we vragen kalmer te zijn, draait hij de radio harder. Feestmuziek. “Jullie hebben geluk,” zegt hij, “dat mijn collega’s erbij zijn, want ik trek me niks van jullie aan.

Is dit wat het Brusselse gemeentebestuur, met Groen en sp.a, van plan is met vreedzame klimaatsactivisten? Is dit hoe ze luistert naar de stem van de bevolking?

Maar de intimidatie heeft niet gewerkt. Volgende week kom ik opnieuw op straat. Een ander systeem is mogelijke. Een duurzaam voor het klimaat. En een menselijk..."