"Het tegengif voor dit virus zal solidariteit zijn, en liefde en delen met elkaar" | Berichten van de frontlinie (11)

Interview met Emel Kaplaner, die het onthaal verzorgt en verantwoordelijke is in de groepspraktijk La Clé - De Sleutel (Schaarbeek) van Geneeskunde Voor Het Volk.

Hoe heb je het begin van de coronacrisis ervaren?

In het begin was ik gestrest omdat ik de taak niet zou aankunnen en de vragen van de patiënten niet zou kunnen beantwoorden. Maar al heel snel hebben we tijdens onze middagpauze met het medische team briefings georganiseerd. Doordat ik elke dag met de rest van het team kon praten, voelde ik me veel meer op mijn gemak. Dit is belangrijk omdat de nieuwsberichten soms dubbelzinnig klinken. Je weet niet wat je wel of niet mag doen. Hier hebben we het geluk dat we goede medische informatie krijgen, waardoor we alert kunnen blijven voor het geval we zelf symptomen hebben en weten welke medicijnen we moeten vermijden als we twijfelen. Zo neem je bijvoorbeeld best geen Ibuprofen.

Hoe zou je de rol van het onthaal in deze coronaperiode omschrijven?

Het onthaal is in deze periode super belangrijk. We moeten de patiënten geruststellen. We hebben een nieuw systeem opgezet: voorschriften en getuigschriften worden nu per mail verzonden. Het stelt de patiënten gerust te weten dat ze daarvoor niet hoeven buiten te komen, en dat ze de quarantaine ten volle kunnen respecteren. We spelen ook een belangrijke rol in het bestrijden van hun angsten: ze hebben vertrouwen in de groepspraktijk, dus luisteren ze naar ons advies. Het is een vertrouwensband die we in de loop der jaren hebben opgebouwd. We stellen hen nu meer gerichte medische vragen dan gewoonlijk, maar dat is op de eerste plaats om al een triage te maken voor we naar de artsen doorschakelen.

Hoe reageren de patiënten?

We krijgen enorm veel dankbetuigingen. Patiënten beginnen vaak met ons te bedanken voordat ze hun vraag stellen. We krijgen zelfs hapjes of dessertjes. Een patiënte zei tegen me: "Om acht uur klap ik ook voor jou." Deze solidariteit is sterk. Ik denk dat ze ook zal blijven. Een paar dagen geleden ben ikwat medicijnen gaan brengen bij een al wat ouder koppel: hun glimlach toen ze de deur open deden, is onbetaalbaar! Het is mooi hoe een simpel gebaar zoveel positiefs oplevert.

Wat is je boodschap voor de komende dagen?

Ik hoop dat deze solidariteit wordt voortgezet. We leven in een maatschappij die ons naar individualisme laat neigen. Deze crisis toont juist aan dat we solidair zijn met elkaar. Zelfs op straat zegt iedereen hallo. Men wil weten hoe het met de mensen gaat. Het maakt je hart blij. Of bijvoorbeeld de dagelijkse afspraak om 's avonds om acht uur met de buren te applaudisseren voor de zorg. We moeten ons hiervan bewust worden en ophouden met het ieder voor zich waartoe de rijken ons aanzetten. Dit virus heeft de wereld gestopt, het is als een stand-by. Zelfs in de oorlogen: de VN roept op tot een staakt-het-vuren. Wat er met ons gebeurt is verschrikkelijk, vooral voor de directe slachtoffers, maar het geeft ons ook de mogelijkheid om over alles na te denken. Het werd er voortdurend ingehamerd dat er geen tijd meer was voor iets anders! Dit is misschien het moment om de tijd te nemen om alles te veranderen wat er mis is met onze maatschappij. Het tegengif voor dit virus is solidariteit, liefde en delen met elkaar.

Eén ding is zeker: Emel blijft solidariteit rond zich verspreiden. De telefoon gaat, blijkbaar is het een patiënte die Emel goed kent: "Hoe gaat het met je? En met je familie? Het is goed om je te horen." Emel noteert de vraag in het dossier en beëindigt het gesprek: "Er is niet zoiets als een kleine vraag. Het hele team blijft beschikbaar, ook al gebeurt een groot deel van het werk nu via de telefoon. We mailen je het voorschrift door".