Dokterspraktijk in stakingsmodus :: Geneeskunde voor het Volk steunt #hetsociaalverzet

Patiënten, medewerkers, dokters en sympathisanten van Le Renfort, het medisch actiecentrum van Geneeskunde voor het Volk in Molenbeek, gingen maandagmorgen samen enkele stakingspiketten in de buurt bezoeken. Want #hetsociaalverzet, dat is allen samen strijden voor hetzelfde doel: deze regering met haar besparingsmaatregelen tegenhouden.

Het team van de dokterspraktijk is er klaar voor. Leila, onze onthaalmedewerkster blijft samen met twee vrijwilligsters, Sandra en Marion, aan het onthaal om de zieke patiënten op te vangen. Dokter Marie-Sophie voorziet een doktersconsultatie voor dringende zaken. In de wachtzaal tonen we een documentairefilm over de grote stakingen van ’60-’61. Leila is gewapend met folders en uitleg om alle binnenwandelende patiënten uit te leggen waarom de andere dokters, de verpleegster en de rest van het team niet aanwezig zijn. De koffiezet wordt in vijfde versnelling gezet en de waterkoker kan niet snel genoeg kokend water leveren voor een paar thermossen dampende thee.

Twee paar kousen, een dikke rode sjaal, Damart-ondergoed en een XXL-T-shirt van Geneeskunde voor het Volk boven mijn dikste winterjas… Nu nog een smartphone om fotootjes te twitteren en we zijn klaar om de bijtende ochtendkou te trotseren. Sandra verzekert ons dat we bij onze terugkeer vanmiddag op warme soep en broodjes kunnen rekenen.

Jonge interimairs riskeren ernstige werkongevallen

Met vier man trekken we richting AFEM, een metaalverwerkend bedrijfje met 28 werknemers op de Gentsesteenweg in Molenbeek. Gino en Said staan aan de ingang. Het bedrijf draait vandaag, ondanks het feit dat 70% van de werknemers de acties steunt. Sinds 2009 hangt een dreigende sluiting van het bedrijf boven het hoofd. De mannen werken een op de vier weken. De drie resterende weken zijn ze verplicht economisch werkloos.

Tegenwoordig moet één arbeider twee machines tegelijk bedienen. Dat is heel gevaarlijk, want je mag geen halve seconde verstrooid zijn. Aangezien de meeste arbeiders al jaren ervaring hebben, gebeuren er weinig ongevallen, maar voor de jonge interimairs is dit een catastrofe. Één verkeerde beweging of een fractie van een seconde verstrooid en je riskeert een van je vingers kwijt te zijn.

Of ze het zien zitten om voort te doen tot hun 67? Onmogelijk, zegt Gino. De oudste werknemer in het bedrijf is 63. Hij kan echt niet meer volgen. Trouwens, verschillende mensen hebben rugklachten. Een aantal jaar geleden werden er voor iedereen speciale ruggordels voorzien, omdat anders niemand het kan volhouden.

Gino is 55, zijn vrouw werkt deeltijds met dienstencheques. Zij heeft 800 euro in de maand. “Ik moet blijven vechten voor m'n job”, zegt hij. “Het is belangrijk voor de toekomst van m’n kinderen. Waar moeten zij nog werk vinden? Ook voor de ouderen: mijn moeder trekt 1.050 euro pensioen. Ze heeft maandelijks tot 250 euro medische kosten. Mensen krijgen het moeilijker en moeilijker om op hun oude dag hun medische zorgen te kunnen betalen. Dat is niet serieus. Dat kunnen we toch niet aanvaarden?”

Ondertussen zijn onze tenen zowat bevroren in de bijtende ochtendkou. De thermos koffie wordt bovengehaald. We geven Said en Gino een kaars van GVHV als teken van solidariteit. Dag mannen, hou de moed er in!

Evolutie zoals in Griekenland

Van de metallurgie rijden we richting Home Acacia op de Jean Dubrucqlaan. Nancy en Atenase, in groene plunje, verwelkomen ons hartelijk. Alle verzorgenden van het home dragen een sticker op de borst: “Au travail mais solidaire avec les grevistes” (aan het werk, maar solidair met de stakers). Atenase is heel duidelijk: “Als een baby niet huilt, dan krijgt hij geen eten van zijn moeder. Dat is met werknemers niet anders. Zolang we ons kalm houden krijgen we niets. En zo verliezen we alles wat we gewonnen hebben dankzij de sociale strijd van het verleden. Ze nemen het ons allemaal terug af. We zijn 30 jaar in de tijd aan het terugkeren!”

Atenase is van Griekse origine. In 1979 kwam hij aan in België. “Toen was het hier een paradijs”, vertelt hij. “Nu neemt de armoede zienderogen toe. We zien het ook onder onze residenten. Meer en meer bejaarden moeten overleven met OCMW-steun. Ze hebben Griekenland kapot gemaakt, en we zijn hier in België goed op weg om hetzelfde tegen te komen!”

Een bejaarde dame vervoegt ons gezelschap. 95 jaar is ze, maar nog goed te been, en vooral helder van geest. Ze vertegenwoordigt de bewoners van het rusthuis en organiseert om de drie maanden een vergadering om de kleine en grote grieven van de bewoners te bespreken. Hoe zij erover denkt? “Er is geen werk voor de mensen! Dat is het grootste probleem!” Zelf heeft ze 45 jaar gewerkt. Op haar 60 ging ze met pensioen. “Tot 67 jaar werken? Onmogelijk! Dan ben je oud en versleten! En wanneer kan je dan nog een beetje profiteren van je oude dag? Laat de jonge mensen werken.”

Afro-beats op straat voor home Arcus

Het is ondertussen 10 uur. Na een warme koffie op de dokterspraktijk waar we even briefen met een tiental mensen die van andere piketten terugkeerden trekken we verder richting home Arcus. Al van ver zien we enthousiaste werknemers de helft van de straat blokkeren.

De mensen van de schoonmaakploeg, verzorgenden en verpleegkundig personeel gemengd in rode, groene en blauwe outfit: een bonte bende van 10 à 15 mensen, dansend op afro-beats die uit de luidsprekers van een openstaande wagen komen. Voor hen is de afbraak van de eindeloopbaanregeling een belangrijk strijdpunt. “Bejaarden verzorgen is fysiek moordend voor de rug”, klinkt het. “Je zit ook geen seconde stil. Met het ouder worden kregen we vroeger een aantal extra recuperatiedagen om het te kunnen blijven volhouden. Dat dreigt nu verloren te gaan. Als we onszelf niet meer kunnen rechthouden, hoe wil men dan dat we onze bejaarden recht helpen?”

Minder koopkracht = minder consumptie

Honderd meter verder staan een zestal rode mannen voor de ingang van Grains Noirs, een catering-horecazaak.

Onze ploeg piketbezoekers is ondertussen uitgebreid met een tiental patiënten die graag samen met de dokters doorheen Molenbeek trekken om hun solidariteit te betuigen met de stakende werknemers in onze gemeente.

De horeca gaat erop achteruit. Het bedrijf heeft het moeilijk. Maar hoe kan het ook anders: als men de koopkracht van de mensen aantast, dan is het toch normaal dat er minder geconsumeerd wordt? 

Leerkrachten en patiënten samen aan de poort

Op de terugweg naar de praktijk passeren we de Colruyt en de Aldi. Aan beide winkels staan kleine groepjes stakers. Ze zien er verkleumd uit en we zijn bijgevolg meer dan welkom met onze warme thee en koffie. Het zijn leerkrachten van een middelbare school uit de buurt. Hun piket aan de schoolpoort was weinig effectief, want de collega’s die wilden werken waren binnen, dus besloten ze om zich nuttig te maken en de toegang tot een aantal grote winkels te blokkeren. En met succes: de parking van beide ketens is zo goed als leeg.

We vervoegen met onze patiënten de groep leerkrachten en iedereen die te voet met z’n caddie naar de winkel wil, wordt fijntjes teruggestuurd met de boodschap dat men vandaag staakt. Over samenwerking gesproken. #hetsociaalverzet, allen samen met eenzelfde doel voor ogen: deze regering met haar besparingsmaatregelen tegenhouden.

Debriefing met warme soep op de dokterspraktijk

Bij onze terugkeer op de dokterspraktijk wacht ons overheerlijke warme soep met broodjes. De zaal zit overvol met enthousiaste piketbezoekers: patiënten, medewerkers, dokters en sympathisanten zijn het roerend eens: dit was een leerrijke ervaring. Op naar volgende week voor de grote nationale staking.