Thema's
MuziekButsenzeller is het robotisch solo alter ego van Geert “Bootsie” Budts. Hij was en is drummer bij onder andere DAAU, Traktor, Kapitein Winokio, A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen, Dóttir Slonza, Wim De Busssertrio… Beatleverancier voor onder andere LLIPS, Sincere, Capsule, Betamax Project… Remixer van onder andere Koala, Wawadadakwa, Halve Neuro, Electric Alleycat, Helmut Lotti… Maar minstens even berucht is hij als solo electronaut, producer, deejay en zelfs zanger.
Omschrijf ik het nu als punk disco, electro trash of industrial noise beat? Ik zou het niet meteen weten. Butsenzeller heeft met Seqs & Drums & Rockin’ Synths net een nieuw album uit. Ergens las ik dat hij op zijn nieuwste plaat “met dance muziek doet wat de Sex Pistols deden met rock ’n roll: je neemt de basisbestanddelen, maar in plaats van er nieuwe songs en arrangementen mee te boetseren, hamer je er zo lang op in tot je groteske elementen over houdt waarmee je wonderlijk akelige vormen creëert”.
Sommige lezers herinneren zich wellicht zijn legendarische passage op ManiFiesta 2013 andere kennen hem wellicht uit het Antwerpse nachtleven. Voor Solidair dook hij dan ook met alle plezier in zijn waanzinnig uitgebreide platencollectie om er een paar met ons te delen.
En als u het nog niet begrepen had, zijn muziek klinkt even grotesk en eclectisch als dit stukje.
Bezoek ook butsenzeller.wix.com/buts
“Slechts één classic album moeten kiezen uit een volle platenkast, is een erg moeilijke maar ook plezante opdracht. Liever had ik er een mogen kiezen uit elk mogelijk genre, want ik ben nogal een eclecticus. M’n gedachten laveren langs Pink Floyd, Crass, Gang Of Four, Deee-Lite, Buddy Rich, The Smiths, Kraftwerk, No Means No, Aphex Twin, en consoorten.”
The Sound | From The Lions Mouth
“Maar uiteindelijk besluit ik voor het kippenvel te gaan en dan beland ik in de ren ‘Britse punkwave voor verloren zielen’ en wordt het dus From The Lions Mouth van The Sound uit 1981. Adrian Borland z’n gevoelige, donkere teksten en bevlogen stemgeluid, het spaarzame gebruik van gitaren om dan open te barsten op het juiste moment én synths die slechts dienen om een dreigende sfeer te creëren waar een dozijn para’s niet tegen opgewassen zijn. Het zijn de belangrijkste kenmerken in de sound van The Sound. Een parel van een plaat die na al die jaren nog steeds erg op m’n gemoed werkt: je wordt er tegelijk kwaad en weemoedig van. Zinsneden als ‘They’re burning witches up on punishment hill, dying proof in the power of authority to exact its will’ verraden Borlands zwarte anarchistische ziel en zalven de mijne. Na nooit de aandacht te hebben verkregen die ze verdienden, splitte The Sound in 1987. Borland ging solo verder en in 1999 gooide hij zichzelf geplaagd door aanhoudende depressie, voor een trein. What a waste!”
www.brittleheaven.com (dedication page)
In-Kata | Thanatopraxis
“Zo ver ga ik het niet laten komen, want ondanks het feit dat ik me ook wel eens een buitenaards wezen voel op deze door macht en geld geregeerde planeet, valt er ook nog veel moois te beleven. Of trekken we ons op aan platen van gelijkgestemde zielen, zoals Thanatopraxis van het Antwerpse In-Kata. Hun tweede plaat na het al even fantastische Farewell Masquerade. Ze delen met hun gitaren graag kopstoten uit naar alles wat naar onrecht ruikt, maar gooien met even veel plezier kushandjes naar hun geliefden. Een energiek getalenteerd kwintet dat handelt in stilaan verboden middelen als échte emoties, dwarse ritmes, dynamiek, meerstemmigheid en een stevige productie die ademt. Een van de meest onderschatte bands uit eigen land en zowat doodgezwegen. Daarom nu in Solidair!”
Mombu | Zombi
“Maar het kan natuurlijk nog dwarser en geflipter en daarvoor moet je bij Mombu zijn. Een Italiaans duo bestaande uit baritonsaxofonist Luca T Mai (zie ook ZU) en achtarmige wonderdrummer Antonio Zitarelli. Jazz, but not as you know it. Zelfs zonder gitaar of bas slagen ze er toch in bijwijlen als een metalband te klinken, maar dan net even anders. Meestal abstract met veel tempowisselingen en breaks, soms heerlijk dansbare naar afrobeat neigende grooves met steeds die sax die brult, hijgt, reutelt, hoest, schreeuwt en zachtjes weent. Check hun plaat Zombi en het recentere Niger als je zowel Slayer, John Coltrane als Fela Kuti kan pruimen.”
Dit artikel komt uit het maandblad Solidair van april 2015. Abonnement.
Reageren op dit artikel? Mail naar redactie@solidair.org.
